Dr Daniel Melerowicz Psychologia , Katowice. 77 poziom zaufania. Dzień dobry, obawiam się, że jedynie czas może pani pomóc, rozstanie z kimś na kim nam zależało to bardzo bolesne doświadczenie i musi upłynąć okres "żałoby". jeżeli objawy nie będą mijały po kilku miesiącach proszę się skonsultować z psychologiem. Pozdrawiam. Daj sobie czas na “żałobę”. Bez bólu się nie obędzie – więc płacz, ile wlezie. Nie zgrywaj nieczułego bydlaka, bo siłą rzeczy nie zdołasz trzymać całego ogromu tęsknoty oraz żalu w sobie i wierzyć, że z czasem wszystkie negatywne emocje związane z rozstaniem Cię opuszczą. Mgr Agata Wons Psycholog , Katowice. 36 poziom zaufania. Rozstania są bardzo trudnymi momentami w naszym życiu, tym boleśniej odczuwanymi, jeśli to druga osoba zdecydowała o rozstaniu. W momencie utraty często dochodzi do uświadomienia sobie, jak bardzo nam zależy na tej osobie i że trudno nam bez niej żyć. Dziewczyny nie potrafię poradzić sobie po rozstaniu z facetem w którym zakochana byłam na zabój. Związek trwał blisko 3 lata, przetrwał moją depresję oraz 20kg nadwagi, które zrzuciłam razem z Vitalią. Gdy odchodził zapewniał, że nadal mnie kocha, jednak z powodów, którymi nie mogę się podzielić nie możemy być razem. Odp: Uczucie po rozstaniu, jak sobie poradzić, złagodzić? To potrwa jeszcze, ale musisz robić wszystko żeby jakoś odwracać od tego myśli. Tzn. umawiaj się z jakimiś znajomymi, oglądaj filmy (tylko niezbyt ckliwe), pomyśl o przyszłości, o swoich planach, rób to co lubisz najbardziej, postaraj się wyciągnąć jak najwięcej Nie ma jednej recepty na to, jak żyć po rozstaniu. Jest jednak szereg rzeczy, które warto robić dodatkowo, poza podjętym leczeniem, aby pomóc sobie wyjść z depresji po rozstaniu. Przede wszystkim pozwól sobie na smutek po rozstaniu i przeżywanie trudnych emocji. Duszenie ich w sobie tylko rozciąga proces leczenia w czasie. Rozstanie - rady dla osób po rozstaniu, co dalej? Rozstanie z chłopakiem, rozstanie z dziewczyną czy. Poczucie winy po rozstaniu. Poczucie winy po rozstaniu z partnerem to częste d. Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy. Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy Jak poradzić sobie z emocjami i myślami po rozstaniu/porzuceniu? Mój były partner byliśmy razem 11 lat, odszedł z dnia na dzień, zostawił mnie i nasze dziecko (9 lat). Traktuje nas jak obce, oczernia przed obcymi ludźmi, kontakt przyjedzie raz na tydzień, dziecko jest niepełnosprawne intelektualnie. Jak poradzić sobie po rozstaniu? Gość opublikował(a) temat w Forum Psychologia Mój partner ( od 3ch lat) z zaburzeniami osobowości, zaproponował mi rozstanie pozostając w przyjaźni. Nie zamykaj się na świat i daj sobie szansę na ponowne odkrycie miłości i szczęścia. Poradzenie sobie po rozstaniu może być trudne, ale możliwe. Przeżywanie różnych etapów jest naturalne i potrzebne do gojenia. Jak poradzić sobie po rozstaniu? Ważne jest, aby dać sobie czas, znaleźć wsparcie i skupić się na sobie. xVy1Ffu. Rozstanie z chłopakiem, rozstanie z dziewczyną czy inną ukochaną osobą to trudne doświadczenia. Pojawia się tęsknota za dawnym status quo, za pięknymi wspomnieniami i wspólnie spędzonymi chwilami. Jak przetrwać rozstanie? Jak szybko zapomnieć o osobie, którą darzy się uczuciem miłości? Takie pytania zadają osoby, które zostały porzucone i czują się głęboko zranione i niekochane. Rozstanie boli, jednak warto pamiętać, że każde rany, prędzej czy później, się goją. Co zrobić, by jak najszybciej zapomnieć o nieszczęśliwej i nieodwzajemnionej miłości bądź stracie? Jak przeżyć rozstanie z partnerem? spis treści 1. Istota rozstania Emocje towarzyszące rozstaniu 2. Etapy rozstania Lęk przed samotnością 3. Rady dla osób po rozstaniu 4. Rozstanie i co dalej? rozwiń 1. Istota rozstania Każde rozstanie jest trudnym doświadczeniem. Czy to koniec młodzieńczej fascynacji, czy zawód na przyjacielu, czy rozwód małżonków, czy śmierć kogoś bliskiego, rozstanie niesie ze sobą mieszankę emocji: bólu, rozczarowania, przygnębienia i poczucia skrzywdzenia z jednoczesną tęsknotą, pragnieniem spotkania i obawami przed samotnością. Zobacz film: "Jak zerwać z partnerem?" Po rozłące czasem trudno uwierzyć, że świat może jeszcze pozytywnie zaskoczyć, ale rozstanie to nie tragedia. Rozstanie na pewno oznacza kryzys, ale jego konstruktywne przedefiniowanie może być doświadczeniem budującym i pozwala odkryć w sobie nowe pokłady energii. Rozstanie wiąże się z szeregiem negatywnych emocji. Człowiek traci ochotę do jakiegokolwiek działania, serce rozdziera ból, odczuwa się bezradność, smutek, rozczarowanie, przygnębienie, upokorzenie, poczucie niższości i trudno uwierzyć, że przyszłość może jeszcze być szczęśliwa i radosna. Mimo chwilowych kłótni czy awantur, podczas których wykrzykiwaliście sobie wzajemne pretensje i groźby o odejściu, żadne z was nie wierzyło do końca, że któraś ze stron odważy się na aż tak radykalne rozwiązanie konfliktu. Emocje towarzyszące rozstaniu Kiedy jednak partner zatrzaskuje drzwi za sobą, pojawia się szok, a potem naiwna nadzieja w jego powrót i sielankowe życie. Bez względu na powód rozstania, staż związku, bliskość relacji, bez względu na to, kto odszedł, a kto został porzucony, zawsze pojawiają się łzy i konieczność przedefiniowania dotychczasowego życia. Szczególnie traumatycznym doświadczeniem jest rozwód małżonków. Nie tylko cierpi para, która się rozstaje, ale także dzieci, które niejednokrotnie obwiniają się za kryzys rodzinny i nie potrafią zrozumieć, dlaczego rodzice przestali się kochać. Rekomendowane przez naszych ekspertów Jeżeli ty zainicjowałeś rozstanie, na pewno jest ci trochę łatwiej, bo mogłeś psychicznie przygotować się do zmiany i zaakceptować uczucia, jakie pojawiają się w sytuacji rozłąki. Kiedy jednak jesteś osobą porzucaną, trudno pogodzić się z faktem życia w pojedynkę. Pojawia się poczucie winy i bezwartościowości: „Może za mało się starałam? Może nie byłam atrakcyjna seksualnie? Może za mało zarabiałem albo nie byłem dość przedsiębiorczy?”. Inni obawiają się samotności i konieczności sprostania wszystkim obowiązkom samemu. Zastanawiają się, z czego będą żyć, z czego opłacą rachunki, jak wychowają dzieci. 2. Etapy rozstania Psychiczne zmaganie się z rozłąką to proces, który trwa od roku do około dwóch lat. Każdy indywidualnie przeżywa czas rozstania, ale można wyodrębnić 7 etapów radzenia sobie po rozstaniu. Szok – niedowierzanie, że dotychczasowy związek to już przeszłość. Pojawia się tendencja do analizowania relacji. To faza bólu, łez, poczucia skrzywdzenia, nieprzespanych nocy, apatii i unikania bliskich z obawy przed ich reakcją. Człowiek uruchamia szereg mechanizmów obronnych, które służą samooszukiwaniu i karmią złudnymi nadziejami na powrót partnera. Chronią również przed poczuciem „utopionych kosztów” i nierozsądnego inwestowania w związek, który okazał się pomyłką. Najważniejsze na tym etapie jest wsparcie i troska bliskich oraz przyjaciół. Wyparcie – mechanizm obronny, polegający na zaprzeczaniu faktom. Porzucenie przez partnera to sytuacja trudna do zaakceptowania, zatem mózg generuje szereg reakcji, np. jednostka popada w stupor albo tworzy iluzje, które pozwalają negować przykrą rzeczywistość. Na krótką metę mechanizm wyparcia może być pomocny, jednak w perspektywie długofalowej karmienie siebie złudnymi nadziejami przysparza więcej cierpień niż pożytku, wydłużając proces zdrowienia po rozstaniu. Złość – chęć zemsty, udowadnianie win partnerowi i czynienie z niego potwora. Pragnienie uświadomienia mu, jaką stratę odniósł, rozstając się z tobą. Następuje dewaluacja związku i zaprzeczanie jakiemukolwiek znaczeniu partnera. Osoba skrzywdzona poszukuje wad eks-małżonka, dokonując racjonalizacji własnej sytuacji życiowej. Utrata poczucia własnej wartości – spadek samooceny, obwinianie się za rozpad związku i poczucie wstydu przed bliskimi. Tendencja do samobiczowania się i rozmyślania: „Jestem beznadziejna/y. Nikt mnie nie chce. Może gdybym schudła, to zostałby ze mną?” albo „Jestem za mało męski. Znalazła sobie innego, bo nie byłem dość dobry dla niej”. Akceptacja rozstania – najdłuższy i najbardziej bolesny etap dochodzenia do równowagi życiowej. Stopniowe rozumienie rozłąki i odnajdywanie sensu rozstania. Człowiek zaczyna wierzyć w ponowne szczęście i zapominać o doznanej krzywdzie. Odbudowa – powolne gojenie ran i uczenie się życia z bagażem doświadczeń po nieudanym związku. Jednostka nie zadręcza się już bezustannymi pytaniami: „Dlaczego?” i zaczyna planować swoje nowe życie. Etap odbudowy to miejsce na marzenia, nadzieje i perspektywy nowego życia bez partnera. Zrozumienie i współczucie – możliwość decentracji, przyjęcia perspektywy drugiej strony i przebaczenia. Decyzja o odejściu nie jest łatwa – potrzeba dużo odwagi, by rozstać się z osobą, która kocha i potrzebuje bliskości. Może pojawić się poczucie winy, ale trwanie w związku, który od dawna nie satysfakcjonuje albo jest toksyczny tylko przedłuża cierpienie, więc może warto docenić, że były partner przerwał destrukcyjną relację. Zrozumienie motywów działania partnera umożliwia niejednokrotnie przyjacielskie kontakty w przyszłości, które są szczególnie ważne w przypadku, gdy para miała ze sobą dzieci. Lęk przed samotnością Rozwód czy rozstanie to niewątpliwie jedno z najbardziej stresujących doświadczeń w życiu człowieka. Po okresie melancholii, bólu i cierpienia, pojawia się z czasem wiara w możliwość rozpoczęcia wszystkiego od początku. Wszystko powoli zaczyna nabierać kolorów. Niekiedy przeraża widmo samotności, ale szukanie pocieszenia w kolejnym związku to nie najlepsze rozwiązanie. Trzeba dać sobie czas. Nie warto krzywdzić kogoś, traktując go jako lekarstwo na nieudany związek i fundować sobie nowe rozczarowania. Trauma rozwodu zwykle trwa długo i nie warto pchać się na oślep w ramiona przypadkowego partnera, by zagłuszyć smutek i żal. Po zakończeniu procesu psychicznego rozstawania się z partnerem warto otworzyć się na nowe znajomości, wyzbyć się strachu przed odrzuceniem, być odważnym i szczerym. Nie przenosić lęków i pomyłek z poprzedniego związku. Uwierzyć w miłość i bezinteresowność nowego partnera. Zaangażować się, zaufać, a przede wszystkim mieć świadomość swojej wartości i możliwości. Można skorzystać np. z portali społecznościowych albo serwisów randkowych. Każdy człowiek jest niepowtarzalny i piękny. Każdy zasługuje na szczęście. 3. Rady dla osób po rozstaniu Pozwól sobie na odczuwanie przykrych emocji. Jeśli będziesz je dusić w sobie, one pozostaną z tobą na długi czas. Jeśli masz ochotę płakać – płacz. Jeśli chcesz krzyczeć – krzycz. Przeżywasz rozstanie, więc masz prawo się czuć skrzywdzony i oszukany i nie ma nic w tym złego. Następnie poszukaj wsparcia potrzebnego do pogodzenia się z rozstaniem z dziewczyną lub chłopakiem. Zadzwoń do przyjaciół, znajomych, rodziny. Poproś ich o pocieszenie i rady. Wyrzuć z siebie gniew i smutek. Kiedy już wyrzuciłeś z siebie złe emocje, czas zdać sobie sprawę, że stary związek to przeszłość, mimo licznych nadziei, jakie z nim wiązałeś. Nie idealizuj swojego partnera i tego, co was łączyło. Skoro nastąpiło rozstanie, coś musiało być nie w porządku. Spróbuj na kartce wypisać listę wad swojego partnera. Pamiętasz, jak cię drażniło to, że nie zmywał po sobie naczyń? Wyrzuć lub oddaj komuś wszystkie rzeczy, które ci przypominają byłego partnera. Związek się skończył, więc ich już nie potrzebujesz. Nie zapomnij o starych zdjęciach i numerze telefonu. Po zerwaniu najprawdopodobniej masz więcej czasu wolnego. Zamiast wykorzystywać go na wspominanie byłego partnera, zajmij się czymś, co sprawia ci radość. Być może to czas na nowe hobby, naukę języka obcego, spotkania z dawno niewidzianymi znajomymi, podróż w ciekawe miejsce. Korzystaj z życia. Te czynności podpowiedzą ci, jak zapomnieć o byłej dziewczynie lub chłopaku i poznać wiele nowych osób, wśród których możesz poznać przyszłego partnera. 4. Rozstanie i co dalej? Skoro masz dużo wolnego czasu po rozstaniu, to może warto zapisać się na siłownię, pójść na basen czy pojeździć na rowerze? Aktywność fizyczna poprawia humor, ponieważ podnosi poziom endorfin. Sport poprawi twój wygląd i wzmocni poczucie pewności siebie. Nadszedł także czas na umawianie się na randki. Na początku będziesz trochę obawiać się kolejnego zranienia, ale musisz zaryzykować. Każdy nowy związek wiąże się z takim ryzykiem, co nie oznacza, że musi on skończyć się nieszczęśliwie. Wyżej opisane rady, jak przeżyć rozstanie z partnerem, pomogą pogodzić się z bolesną rozłąką. Ból ten zapewne jest wielki, jednak należy pamiętać, że prędzej czy później minie. Zobacz także: Nie warto kontemplować w sobie żalu po rozstaniu się z partnerem. Choć zawód na bliskiej osobie jest wielki, a ból w sercu pozostaje na długo, to nie wolno rozpamiętywać bolesnych chwil. Staraj się zapamiętać z waszego związku tylko te najlepsze chwile i nie kumulować w sobie negatywnych emocji, bo rodzą one tylko zgorzknienie i smutek. Czasem rozstanie z partnerem jest najlepszym wyjściem z sytuacji, kiedy nie możecie dojść ze sobą do porozumienia i ciągle się kłócicie. Spróbuj otworzyć się na innych ludzi. Z czasem ból ustanie, a ty bez obaw będziesz zdolny do zadzierzgnięcia nowej znajomości. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy 17 listopada 2009, 17:34 #69408 ania26647Gość Byłam z facetem 8 mc wspólne wczasy sielaneczke póżniej wyjechalam na miesiąc wracam planujemy wspólne życie po miesiącu on mi mówi że nie radzi sobie ze swoimi uczuciami chce przerwy roztania… dlaczego tak się stało wiem że nie było zdrady nie było nikogo trzeciego czy tak z dnia na dzień mija uczucie????? 😥 18 listopada 2009, 00:00 #105211 AnonimGość Może zostałaś podle oszukana? Może kłamał że kocha i był z tobą dla zabicia czasu? A może po miesiącu rozłąki uczucie wygasło…? W każdym razie jeśli nie chce z Tobą być to nie będzie, choćby nie wiem co. Nie „lataj” za nim, nie ma sensu, faceci wolą „polować” na kobietę Jak poradzić sobie z rozstaniem?? Zakochać się na nowo, inaczej nie przestaniesz o nim myslec. 18 listopada 2009, 13:57 #105212 AnonimGość ale pomysl jestes teraz wolna mozesz robic co chcesz,gdzie chcesz i ile czasu chcesz bez wzgledu na nikogo nie musisz sie tlumaczyc,zastanawiac sie czy napewno ta osoba jest z toba szczera i tak cie kocha;p ja tu widze same plusy rozstania a wspomnienia??z czasem mina a jak narazie proboj wgl o tym nie myslec rob tysiace rzeczy na ktore nie mialas czasu gdy z nim bylas a naprawde wsyztsko powroci do normy 22 listopada 2009, 12:09 #105213 AnonimGość Na pewno nie możesz się poddawać : „Żyj chwilą”. W takim okresie szybciej podejmujemy różne pochopne decyzje należy tu uważać, bo to może mieć wpływ na nasze dalsze życie. Od razu nie zapomnisz o tym wszystkim. Potrzeba ci czasu: „Czas goi rany”, ale pamiętaj, że on chce przerwy w rozstaniu, może ma jakieś problemy. Jest nadzieja, że wróci. Czasem warto się wypłakać- od razu robi sie człowiekowi lżej. Staraj się nie myśleć o tym co się stało- chociaż to jest trudne. Spotykaj się z przyjaciółmi. Znajdź sobie jakieś nowe zajęcie lub może masz jakieś swoje hobby? Masz teraz więcej czasu dla siebie… Możesz ten czas w dobry sposób wykorzystać. Może wizyta w SPA- na pewno cię zrelaksuję a może kosmetyczka ? Życzę wytrwałości Wszystko dobrze sie ułoży trzymaj się 22 listopada 2009, 16:41 #105214 AnonimGość Co robić? przede wszystkim żyć dalej, nie zamartwiać się, świat nie kończy się na jednym facecie ;] Myśl pozytywnie. 22 listopada 2009, 17:47 #105215 AnonimGość Tego kwiatu jest pół światu:D A ile masz lat jeśli można wiedzieć? 22 listopada 2009, 18:26 #105216 AnonimGość Agusia77 pisze: Tego kwiatu jest pół światu:D Dokładnie! Widocznie ten nie był Tobie pisany. 28 listopada 2009, 10:02 #105217 AnonimGość w jakim jestescie wieku obydwoje? 2 stycznia 2010, 21:06 #105218 AnonimGość na początku wystarczy przetrwać, jak tylko umiesz staraj się pocieszyć. a potem pozwól sobie na egoistyczne myśli, że był draniem, nie umiał się zaangażować, nie dorastał Ci do pięt – w przypadku rozstarnia mi egoistyczne myśli robią jak najlepiej, nie ma się co zadręczać, a jeśli była po Twojej stronie jakakolwiek wina to i tak prędzej czy później na nią wpadniesz i wystrzeżesz się jej w kolejnym związku ale ostatnio moja koleżanka miała jazdę z kolesiem, z którym spotykała się od prawie roku – zabrał ją na długi (urlopowy) weekend w Bieszczady, jak wróciła to powiedziała mi, że przeżyła na tym wyjeżdzie niezapomniane chwile, było cudownie, on był cudowny… następnego dnia dzwonid o mnie cała we łzach, że odszedł, bo nie widzi dla ich związku przyszłości, że nie podoba mu się, jak ona patrzy na pewne sprawy (wyciągnał jej tematy o których rozmoawiali może pół roku wcześniej ! ) i że adios. nienawidzę takiego zachowania zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. cenię szczerość w związku nawet, jeśli ostatecznie dorpowadzi ona do rozstania. bez szczerości nie ma przyszlości, bo nie sposób do końca życia trwać w kłamstwach ! 14 stycznia 2010, 16:59 #105219 AnonimGość rozne moga byc przyczyny. wg mnie najgorsze jest gdy ludzie sobie nie powiedza ze w kazdej chwili i o wsystkim moga ze soba porozmawiac. chlopak ma cos na sumieniu lub poprostu poznal inna albo brakuje mu szalenstw czyli zmieniania partnerek. jelsi chodzi o zdrade to czasem mozesz nigdy sie o niej nie dowiedziec nawet jesli do niej doszlo. co ci poradzę? to bys wlaczyla sobie ulubiona muzyke. poszla na spacer (nawet sama) poszla na basen lyzwy cokolwiek jakis sport to naprawde mocno pomaga w czasie depresji i tzw doła. nie nalezy siedziec w domu i rozmyslac. schowaj wszystko co od niego dostalas i zadbaj o to by sie w domu nie nudzic bo wtedy zaczyna sie myslec a lepiej nie myslec o tym. przerabialem to, tyle ze z dziewczyna bylem 3 lata i zerwala 15 stycznia 2010, 08:23 #105220 AnonimGość kochana – 8 miesięcy to ani dużo, ani mało… czasem rozpadają się wiekowe małżeństwa – tak już jest. faceci są inni – na początku zawsze jest super, oboje zakochani, skradłby Ci wszystkie planety, żebyś mogła zbudować na wybranej zamek. ale to szaleństwo – moment zakochania prędzej czy później się kończy o wtedy przechodzi pora na coś innego – związek, prawdziwy związek. moja teoria brzmi: on jeszcze nie był na to gotowy. kobiety myślą inaczej, faceci inaczej. możliwe, że w jego odczuciu to było za dużo, zbyt wielkie zobowiązanie, 'budzić się obok jedej kobiety do końca zycie, jestem jeszcze za młody’ itp. wtedy w mózgu włącza im się alarm 'WIEJ ALBO DAJ SIĘ UWIĄZAĆ NA CAŁE ŻYCIE’. niektórzy wieją inni wręcz przeciwnie i pamiętaj – jeśli chcesz zrozumieć faceta to nie myśl, jak kobieta – nawet mi się zrymowało są różne smaki lodów – chwyć łyżkę 19 stycznia 2010, 16:56 #105221 AnonimGość zgadzam sie z kolezanka wyzej.. i dodam, ze najlepiej zaczac cos robic nowego Getty Images/ Wave Brekmedia Rozpad związku to często traumatyczne przeżycie dla obojga partnerów. Często wiąże się z wyraźnymi wahaniami nastroju, utrzymującym się smutkiem, poczuciem żalu, porażki i osamotnienia. Jak przetrwać rozstanie? Przeczytaj rady Marzeny Mawricz, psycholożki. Psycholog Marzena Mawricz nie ma wątpliwości, że pierwsze dni i tygodnie po rozpadzie związku są kluczowe: „Te 90 dni, 11 tygodni to jest mniej więcej tyle, ile potrzebujemy, żeby nasza biochemia mózgu wróciła do normy. Oczywiście nie powinnam sprowadzać miłości do neuroprzekaźników, niemniej jednak tak właśnie jest.” – tłumaczy psycholog. Okres następujący po rozstaniu to czas kiedy mogą pojawiać się: ataki paniki, wzmożone uczucia lęku i bezradności. Po tym okresie, w naszym mózgu zaczyna wydzielać się wzmożona ilość dopaminy. Rola dopamina po rozstaniu Dopamina jest neuroprzekaźnikiem produkowanym przez komórki nerwowe mózgu i rdzenia kręgowego. Ostatnie badania wykazały, że jej produkcja zachodzi też w nerkach, trzustce i pęcherzykach płucnych. Dopamina funkcjonuje za pomocą receptorów w błonach presynaptycznych i postsynaptycznych. Powstaje na skutek przekształcenia tyrozyny w L-DOPA Dopamina zwiększa też motywację do działania, przez co jest nazywana neuroprzekaźnikiem wzmocnienia. Ludzie, którzy mają jej optymalny poziom cieszą się pełnią życia i więcej rzeczy sprawia im radość. Łatwiej jest też im budować relacje z ludźmi oraz odczuwają przyjemniejsze emocje. Po rozstaniu to dopamina motywuje nas na nowo i skłania do aktywnego działania w kwestii ponownej walki o związek. Kiedy to się nie udaje, naszym nastrojem zaczyna sterować brak serotoniny. Stąd wynika wzmożone uczucie apatii, a nawet symptomy depresji. Przeczytaj także: Depresja po rozstaniu - jak sobie z nią poradzić? Jak poradzić sobie z rozstaniem? Pomocne rady Daj sobie czas, by przeżyć proces żałoby. Płacz, trudne emocje i rozpacz będą i powinny towarzyszyć osobie po zerwaniu przez kilka dni, tygodni lub miesięcy. Jednak najtrudniejsza są zawsze pierwsze chwile. Po przebyciu najtrudniejszego bólu i pogodzeniu się z rozstaniem warto symbolicznie zamknąć ten okres w swoim życiu. Można to zrobić poprzez pozbycie się pamiątek z tego okresu, dokonanie delikatnych zmian w wyglądzie czy przearanżowanie mieszkania Zajmuj swoje myśli. Książki i filmy mają silne oddziaływanie terapeutyczne i warto je wówczas wykorzystać. Ich dobór zależy od preferencji danej osoby, ale warto wybrać historie z ciekawą fabuła, w którą łatwo jest się zagłębić. W tym okresie warto też sięgać po drobne przyjemności, takie jak spacery, ciepłe kąpiele czy smaczne jedzenie i dbać o swoje ciało. Przeanalizuj powody rozpadu związku. Nie chodzi o to, by zapominać o przyjemnych chwilach, ale żeby zrozumieć własne potrzeby, pragnienia, wartości i to, w jaki sposób chce się żyć, dzięki czemu kolejne relacje będą bardziej udane. Spędzaj czas z przyjaciółmi i bliskimi. Największą pomocą w takich chwilach często są bliscy przyjaciele i możliwość spędzania z nimi czasu. Rozmowa z nimi może być równie skuteczna, jak wizyta u psychologa. Twórz swoje nowe życie. Warto stworzyć nowe zwyczaje i rutynę działania oraz poszukać nowych przyzwyczajeń, które zastąpią te wykonywane z byłym partnerem. Pomocne jest też uświadomienie sobie swoich pragnień już jako jednostki i tworzenie nowych planów. Zobacz cały wywiad z psycholog Marzeną Mawricz i dowiedz się, co jeszcze pomoże ci w przetrwaniu rozstania: Czy artykuł okazał się pomocny? Witajcie, pewnie tematów takich jak ten było miliony, ale wydaje mi się, że moja historia jest dosyć wyjątkowa. Zanim poznałam mojego byłego, w moim życiu nie działo się dobrze. Moje dzieciństwo było naznaczone przykrymi zdarzeniami i od dawna juz nie mam żadnego kontaktu z moim ojcem (dla własnego dobra). Niedługo przed tym, jak pojawił się w moim życiu chłopak, próbowałam popełnić samobójstwo i spędziłam pewien czas w szpitalu. Po tym wszystkim jakoś wróciłam do życia. Stwierdziłam, że być może jednak czeka mnie coś dobrego i warto się cieszyć każdym dniem. Teraz widzę, że najgorsze, co mogło mi się przytrafić to właśnie ten związek. Oczywiście, nie wpadłam od razu w ramiona pierwszemu lepszemu chłopakowi, który zwrócił na mnie uwagę. Z moim byłym spędziłam sporo czasu na rozmowach i wspólnym spędzeniu czasu jako przyjaciele zanim zgodziłam się na to, by z nim być. Wydawał mi się w wtedy dobrym, właściwym facetem. I, niestety, potraktowałam to trochę jak początek, czy znak, jakiegoś lepszego życia. Nasz związek trwał prawie 4 lata. Poznałam całą jego rodzinę, on poznał wszystkie moje sekrety, a mimo to zaakceptował wszystko i starał się mi pomagać. Byliśmy bratnimi duszami. Gorzej zaczęło się, gdy wyjechałam na studia do innego miasta. Starałam się, byśmy mogli widywać się tak często, jak to tylko możliwe, lecz zdaję sobie sprawę, że nie było to dla nas łatwe. Mimo to wciąż byliśmy ze sobą i wydawało mi się, że jest między nami nawet lepiej i naprawdę uwierzyłam w to, że weźmiemy ślub i załozymy rodzinę. Niestety on z dnia na dzień napisał mi, że nie widzi już w tym dalej sensu. Po głębszej rozmowie (tak naprawdę wymuszonej przeze mnie) dowiedziałam się, że dla niego najważniejsza jest kariera i pieniądze, natomiast o zakładaniu rodziny w ogóle nie mysli i stały związek stał się dla niego ciężarem. Był to dla mnie ogromny szok, ponieważ nieraz zapewniał mnie, że zawsze będziemy razem i nie miałam pojęcia, że w rzeczywistości takie są jego priorytety. Nie wiem, co mam teraz zrobić. Jest mi niesamowicie ciężko i bywają chwilę, ze wydaje mi się, że nic mnie już w życiu dobrego nie spotka. Wyrzuciłam wszystkie zdjęcia, kontakty, przedmioty związane z moim byłym oraz zerwałam kontakty ze wszystkimi wspólnymi znajomymi, włączając w to pożegnanie z jego rodzicami, z którym niesamowicie się zżyłam. Czuję się tak, jakbym wyrzuciła prawie całe swoje życie, ale wydaje mi się, że nie mam wyboru, bo inaczej ciągle będę o nim myśleć i o tym, jakie wspólne życie moglibysmy mieć. Liczę po prostu na jakieś porady, może ktoś miał podobną sytuację i udało mu się jakoś to przetrwać.